Kailan ba ako huling nagalit sa aking saliri, nagwala at nawalan ng tiwala sa mga taong tinuring kong pamilya? Since then naging ibang tao na ako sa sarili ko. Akala ko hawak ko ang bawat galaw ko. Akala ko tama ang bawat pagpapasya ko.

Mabilis umusad ang mga araw. Nadagdagan ng mga taon ang buhay ko. I never thought my life would be this lonely. I chose my own path. I journey a life without direction. Every day I ask myself, “Why am I this lonely?” It’s difficult to always ask for love for I know I am just hurting myself. Love, shall I deny it when it visits me? There’s always the end to every road. And usually it’s the sad one. Ngayon ko naisip, ang dami ko pa palang dapat gawin sa buhay ko. May katuparan pa ba kaya ang mga pangarap ko. My God! I am not getting any younger anymore. Most people my age are already establishing their own family.

A voice echoes: “Kaya mo yan Zaldy. Akala mo lang yon…nag-sesinti ka na naman. Ngayon ka pa ba bibitaw sa mga pangarap mo? Di ba noong araw pinangarap mo lang ang buhay na meron ka ngayon? Andito kana. Ano pa ba ang gusto mo? Gear up! Soar high!”